Dach niezależnie od tego czym jest przykryty musi posiadać jeszcze warstwy izolacyjne, które osłaniają dom termicznie, akustycznie oraz przed wilgocią. Poprawne ułożenie tych warstw gwarantuje niższe koszty ogrzewania oraz długą żywotność dachu. Pierwsza warstwa najczęściej wykonana jest z desek pokrytych papą, jednak coraz częściej wykorzystuje się nowoczesne folie dachowe. Chronią one kolejną warstwę izolacyjną (termiczną) przed warunkami atmosferycznymi (deszcz, wiatr, śnieg) oraz pomagają w usuwaniu wilgoci z wnętrza domu. Takie folie muszą być niepalne oraz odporne na działanie wysokich i niskich temperatur.
Należy dopilnować by montaż folii został przeprowadzony poprawnie, tzn. napisy które znajdują się na folii były skierowane ku górze, ponieważ przepuszcza ona wilgoć tylko w jedną stronę – a ma ją kierować na zewnątrz dachu, a nie do środka domu.
Druga warstwa folii (paroizolacyjnej) jest używana na samym końcu, czyli za ociepleniem, już po stronie sufitu. Należy zadbać o dobrą wentylację poddasza ponieważ w przypadku jej braku – może się pojawić wilgoć.
Folie wstępnego krycia możemy podzielić na dwa rodzaje:
Folie wysokoparoprzepuszczalne mające strukturę włókniny, która może przepuścić do 4500 gramów pary wodnej na metr kwadratowy na dobę. Tego typu folia może być zastosowana w układzie warstw dachu bez potrzeby zapewnienia szczelin wentylacyjnych. Folia styka się wtedy z izolacją cieplną, a wentylację stanowi odstęp między folią a pokryciem dachu.
Folie niskoparoprzepuszczalne przepuszczają jedynie do 100 gramów pary wodnej na metr kwadratowy na dobę. Podczas ich montażu należy pozostawić między folią a izolacją cieplną szczelinę wentylacyjną o grubości około 3 centymetrów. Otwory wlotowe instaluje się pod okapem, a wylotowe na szczycie dachu a także w narożach. Dzięki temu dach nie będzie narażony na wilgoć oraz będzie zapewniona wymagana wentylacja dachu.
Folie wstępnego krycia wykonane są najczęściej:
Z włókniny – są wykonane z kilku warstw – w ten sposób robi się folie wysokoparoprzepuszczalne
Z warstwą poliestru – również wysokoparoprzepuszczalne, dodatkowa warstwa poliestru wzmacnia odporność folii na promieniowanie UV
Z warstwą antykondensacyjną – warstwa z włókniny celulozowo-wiskozowej wchłania nadmierną ilość pary wodnej. Stosowana w foliach niskoparoprzepuszczalnych
Zbrojone siatką – również w foliach niskoparoprzepuszczalnych. Między dwie warstwy polietylenu wkłada się siatkę zbrojącą.
Folia paroizolacyjna (warstwa od wnętrza domu) też dzieli się na kilka typów:
Z włókniną – najczęściej dwuwarstwowe lub trzywarstwowe (wtedy są zbrojone) o grubości od 0,12 do 1,2 milimetra
Z warstwą aluminiową – dzięki dodatkowej warstwie aluminium nie pozwalają na ucieczkę ciepła z domu. Mogą mieć również dodatkową warstwę z poliestru, która ogranicza utlenianie się aluminium. Folie tego rodzaju mają najczęściej grubość 0,2 milimetra.
Zbrojone – wzmacniane plecionką z polietylenu o wysokiej gęstości, są mocniejsze od niezbrojonych, dzięki czemu mniej podatne na zerwanie. Ich grubość to około 0,2 milimetra
Niezbrojone – najprostsze i najtańsze folie o grubości od 0,15 do 0,4 milimetra. Są mało wytrzymałe na zerwanie.